Een goeie vriendin stuurde me zonet een heel mooie link van een andere Belgische avonturier. Mijn grote broer vertrekt morgen ook voor een jaar. En ik staarde deze nacht ietsje te lang naar de sterren. Full on Travel Blues!
Ik ben in Darwin momenteel, veel dichter bij België kan je hier niet raken. Misschien ook wel daarom dat dit het ideale moment was om eens terug te blikken op die eerste zes maanden van mijn eigen hiatus. Sinds Gaslight Anthem besloten heeft er een te nemen, ga ik dat woord zelf ook veel beginnen gebruiken. Een soort van rouwproces.
De eerste twee maanden waren moeilijk, daar moet ik niet al te veel doekjes om winden. Ik ben niet de grootste avonturier en het idee om alleen te reizen was tot een maand voor ik vertrok zelfs nog nooit in m’n meest exotische gedachten opgedoken. En nu zit ik hier, in een guur hostelletje in Darwin, Northern Territory. De meest afgelegen, ruwe staat van Australië. Terugkijkend naar de afgelopen 6 maanden die, die als een Australische Roadtrain vanuit Alice Springs voorbij geraasd zijn.
Goed, enkele constateringen om jou over de streep te trekken om dit allemaal ook te doen. Dit was tenslotte toch het doel van deze blog, nee? (Alhoewel het oorspronkelijke doel gewoon mama en papa voorzien van wat fotootjes was, maar dat hoeven jullie niet te weten.)
Money Don’t Matter Tonight
Reizen in Australië is duur, zeker nu de euro het zo slecht doet. En Nieuw Zeeland is naar het schijnt nog duurder en ik ben (nog) niet ‘s werelds rijkste mens. Als het dus echt een probleem is, ga er maar van uit dat je werk moet zoeken. En dat heeft mij welgeteld 3 dagen gekost om een toffe job te vinden, in een fantastisch National Park in Katherine. Nimiluk National Park aan de Katherine River. Dit leek me een fantastische setting om een carrière in hospitality te starten, en mijn job als barman aan het zwembad van de camping was een feit. Je hoort het overal, maar je leert ongelofelijke mensen kennen als je samen afziet en kan roddelen over je baas met de nodige pintjes. Met alle gevolgen van dien, maar die hou ik voor op café.
Bottomline, je verdient al snel een flink pak centen: 25 dollar per uur en de taksen krijg je allemaal terug als je het land verlaat. Perks of being een Europese Working Holidayer. Maar je moet wat geluk hebben, dat ook. Ik had geen ervaring in hospitality en het is me toch aardig gelukt, ik denk dat ik geen enkele fles sterk heb laten vallen. Al moest ik ook af en toe een slang uit de douches verwijderen, een wallaby uit de omheining drijven, floating human poop (I kid you not) uit het zwembad scheppen, babysit en lifeguard spelen en vooral veel kuisen. Je maakt wat mee, aan een camping in de outback…
Afscheid nemen
Het moeilijkste aan alleen reizen is ook het mooiste. Je leert zo snel en zo veel nieuwe mensen kennen dat je amper de tel kan bijhouden. Ik ben in april begonnen met het opschrijven van namen van alle mensen waar ik een gesprek serieuzer dan de typische ‘hello, where are you from and where have you already been’ mee gevoerd heb. 138. Dat is bijna 1 per dag. Een 6-tal daarvan hebben intussen al levenslang een plekje in m’n hart gereserveerd, het begint daar gezellig te worden. Terugkomen in België zal gepaard gaan met omzwervingen via Vienna, Manchester, Helsinki, Barcelona, Keulen en Gent. En van Canada zal ik zwijgen, anders wordt mama zot.
Je voelt pas echt hoeveel deze korte, intense vriendschappen betekenen als je afscheid van elkaar moet nemen. Iedereen heeft nog steeds zijn eigen reisagenda en daar valt niet veel aan te doen. Dag zeggen komt met tranen en je voelt je heel klein nadien. Je begint weer te twijfelen aan alles en je denkt aan naar huis gaan. Ik had me voorgenomen altijd alleen de positieve momenten te onthouden, dat geeft je energie om weer verder op jacht te gaan.
Net doordat je afscheid moet nemen, ervaar je op een totaal andere manier wat iemand voor je betekent. Dat afscheid nemen voor onbepaalde duur doe je niet in België met je beste vrienden, je ziet elkaar toch gewoon morgen weer?
Beste vrienden
Vele doorwinterde backpackers zeggen dat je vrienden thuis er altijd voor je zullen zijn, op ongeveer dezelfde manier waarop je hen achterliet. Misschien met een baby meer en een relatie minder, maar in sé veranderd er niets. Je hebt misschien een trouw gemist of een vet verjaardagsfeest, maar die zullen er allemaal ook nog komen de dag dat je terug bent. En het zal niet lang duren of je pikt gewoon de draad weer op waar je die achter liet.
Er zal niet veel veranderen, je vrienden blijven vrienden, je gaat al snel weer gewoon worden aan het slechte weer, België blijft files hebben en Bart De Wever zal nog steeds burgemeester zijn. FOMO is dus voor niets nodig, je hebt je eigen leven hier en ‘thuis’ staat gewoon even op pauze. (Mama, dat betekent Fear Of Missing Out. Dat is zo iets als YOLO, maar dan andersom.)
Dus – en ik ga hiervoor zo hard onder mijn voeten krijgen van wie ik vergeten ben – Sien, Geike, Robin, Charlotte, Maarten, Dax, Isabelle, Jelle, Kurt, Hanne, Joos, Cedric, Eva, Sarah, Tom, Bart, Nina, Dennis, Jan, Jeroen, Marth, Tine, Bretel, Mokkels, madewithlove… geen zorgen maken! Ik kom terug en van horen zeggen gaat alles gewoon hetzelfde zijn. Al ben ik wel curieus naar die babies.
Mama’s en Papa’s
Ik kreeg deze week een mooie mail van papa, die nu ook net afscheid moest nemen van zijn oudste zoon die over enkele dagen op een nog zotter avontuur vertrekt. Met backpack, 9 paar onderbroeken, Sarah en de trans-Siberische trein van Rusland naar Zuid-Azië. Ergens denk ik stiekem dat ik hem het laatste duwtje in de rug gegeven heb door zelf te vertrekken en dat maakt me blij. Want als ik terug kijk naar wat ik al gedaan, gevoeld, gezien, gegeten en geroken heb kan ik maar een ding concluderen. Ik heb de beste beslissing van mijn leven gemaakt. (Al was een kleine 400 euro aan Panini stickers spenderen afgelopen zomer ook echt de moeite). Het ga je goed, Cedric. En snel een pint in Cambodja of Yuangyang in Honk Kong!
En de mama’s en papa’s blijven alleen achter. En die hebben hun tranen ook moeten verbergen toen ik vertrok. Ze zullen het doorgaans veel moeilijker hebben dan ik. Maar ik hoop dat ze rust vinden in het idee dat onze band nog veel sterker is dan alles wat ik hierboven schreef. En dat dat besef elke dag meer en meer groeit. En dat ik al over half-weg ben en dat ik hen fantastisch dankbaar ben dat ze mij zo steunen in mijn leven. En dat ze alle vier fantastische ouders voor me zijn, en de sterren er elke nacht nog zullen zijn.
Als je zelf nog twijfelt om te vertrekken, laat het mij weten. Dan vertel ik met alle plezier nog maals waarom je dit gewoon ook moet doen. Never regret choices you’ve made, only regret choices you havn’t made.
Stay Hungry, Stay Free and Do the Best You Can.
Update 2017: Ik ben intussen terug
Maar dit artikel blijft wel enorm populair. En vele van jullie blijven me vragen stellen over hoe ik dit of dat aanpakte. Blijf dat maar doen, ik help graag. En als je nog twijfelt, hier zijn nog enkele artikels die ik doorheen mijn jaar geschreven heb:
