Eind april dansen de zon en de maan zo’n verleidelijke tango der seizoenen, dat de lente langzaam wakker wordt. Daar wil ik met mijn neus en groothoeklens bovenop zitten, alleen ben ik niet de enige die in april en mei zijn bleke wintervel komt afstropen.

We zijn met veel, heel veel, die het ontluiken van de hyacinten in het Hallerbos willen zien, of het ontwaken van de kabouters in Kasterlee, het bloesemen van de fruitbomen in Borgloon, allemaal binnenlandse toppers rond Sint-Truiden. De parkeerwachters van Vlaanderen Vakantieland draaien overuren dezer dagen.

Oliver Naesen en ik delen een onverklaarbare liefde voor de Limburgse appelboomgaard

De Japanse kerselaars in mijn straat, met hun dwarrelende roze confetti, moesten er jaren geleden helaas aan geloven. Gesneuveld door een gemeentelijk decreet, zodat de straatvegers geen spontane burnout kregen nog voor de lente goed en wel begonnen was. Ironisch dus, dat ik nu met de massa mee sta aan te schuiven om de bloesempracht in het verre Limburg te gaan aanschouwen, meerbepaald de fruitstreek in en rond Borgloon. Het zwerfafval van de boomgaarden op het Limburgse heuvelland moet gelukkig nog geen statiegeld betalen. 

Herken ik daar trouwens niet kuitenkampioen Oliver Naesen die zich staat te verlekkeren aan een stel kerselaren? Fietsen, fietsen, en nog eens fietsen is dan ook het mantra van de Limburgse fruitstreek. Het zou me niet verbazen mocht de tweewieler zijn uitgevonden door een Limburger. Of dat er op zijn minst enkele kasseivreters hun interviews met Limburgse tongval afhaspelen.

Als een hobbit in de fruitstreek, bezinnen aan de kapel van Helsheaven

De natuur is zijn belofte nagekomen. Het is hier werkelijk waar prachtig, en dat zeg ik niet gauw als het over staycations, dichtbij-trips of binnenlandse vakanties gaat. Ik slenter als een verzadigde hobbit tussen de glooiende heuveltjes en tank mijn longen vol zoete appellucht in de smalle boomgaarden. Op deze natuurlijke LSD-trip in Limburg lachen honderden kleuren me toe, al moeten ze eind april toch nog een laatste groeispurt inlassen. En zie ik daar geen zwevend doorkijkkerkje opstijgen in de prille voorjaarswarmte, geflankeerd door een peloton aan boomgaardliefhebbers? 

Mijn pupillen verwijden zich tot het uiterste bij het zwevende kapelletje Helsheaven in Helshoven. Een zonsopgang lang vergaap ik me aan het samenspel in deze architectuur van de natuur. Ik ben blij dat ik mijn toevlucht naar dit moderne huis van God zocht op een uur dat de gewone stervelingen nog aan hun laatste ochtendmaal moeten beginnen. Ook bij deze nieuwe Limburgse trekpleister wordt het overdag koppen lopen, zeker in het bloeiende bloesemseizoen.

Bloesemnocturnes in en rond Sint-Truiden

’S Avonds gaan de vuurkorven en kampvuurtjes aan om de fragiele bloesems te beschermen tegen de laatste nachtvorst, maar ook mijn tenen hebben baat bij de gloed. Onderzoek zeker of COVID ons dezer dagen al toelaat op een bloesemnocturne, waarbij je ‘s avonds verblind wordt door de schoonheid en charme van de duizenden brandende vuurtjes in en rond de boomgaarden. 

Ik bekom van een lange dag gehossel door de velden in het Goed van Gothem, een oude hoeve die zich volledig op glamping heeft gestort. Hier slaap je in authentieke kamertjes of in een tentje in de Brazilian wax van een graancirkel. Ze hebben daar zelfs een buitentoog waar je het frisse Cristalbier combineert met kakelverse barbecue. Niets beter dan met mijn Sjef Logistiek tweezaam onder de twinkelende sterren te mijmeren van komende zomer. Gelukkig heeft de ijzige nachtvorst mij niet in de knop gebroken. 

Op dag twee van mijn Limburgroute bevind ik me in een oud wijnvat, waar de uitbaters van Helshoven.be de geur van platgestampte druif vakkundig uit het hout verwijderden. Een gezellige, compacte, niet te complexe, droge, slaapervaring. Afgewerkt met een fruitige toets van campinggejoel en een aroma van lama’s uit de kinderboerderij.

Vooruit (of was het nu Pallas?) met de geit

Dat de picknick van Villa Copis een waardige concurrent is van de picknick Van Klaas, is appelen met peren vergelijken. Ze zijn beide om duimen en vingers van af te likken. Ik had de suikers broodnodig, want zo’n 2pk van Route38 komt zonder servostuur. Ik heb nog nooit zo hard aan een geitje gesleurd, een groentje uit 1978 die luistert naar de naam Basiel. Het is ook nog eens lastig schakelen in zo’n oud wagentje, maar bekijk het als een goede workout om die picknick te compenseren. Het is een verdomde aanrader om in het rammelende ding van Kuttekoven naar Broekom en van Heks naar Bommershoven te sjezen. Blij dat Michelle, de majestueuze medewerkster van Route38 me een stamp onder mijn gat gaf, haar laatste glimlach was het duwtje in mijn rug om te vertrekken. En voor wie iets tussen de fiets en de auto zoekt: ze verhuren ook Vespa’s waarmee je je in Toscane waant. Niet bij Michelle, wel elders in en rond Borgloon.

Kunst en natuur combineren in Limburg

Een laatste keer stilstaan doe ik bij de verstilde kunstwerken die her en der in het landschap om en rond de oude Strrroopfabriek zijn verstopt, als kleine speeltjes voor de wandelaar. Onder andere een raadselachtig woord in metaal en een houten kloosterachtige constructie, of een kerk waarbij je een klankspel geserveerd krijgt afhankelijk van waar je staat. Er zijn speelboomgaarden en wandelingen op maat van groot en klein. Ik moet bekennen aangenaam verrast te zijn door de Limburgse fruitstreek. En dat kwam niet alleen door blikken te kruisen met wielerheld Oliver. Slechts een boogscheut van mijn hometown Leuven en heimat Antwerpen en toch een wonderlijk universum op zichzelf. Ik reis nog eens terug buiten het bloesemseizoen, want had ik al gezegd dat het er dan erg druk was? Vandaag zijn we allemaal backpackers die de hele wereld willen zien rond de Kerkstraat van Kuttekoven. En terecht!

Merci Ruben en Tjoolaard voor de fijne compagnie. Merci Sound of C en Toerisme Limburg voor de fijne samenwerking.

Hieronder nog enkele foto’s door Ruben Van Wreckem.