38 minuten. Zo lang had de Australische immigratiedienst nodig om mijn Working Holiday Visa goed te keuren. Toegegeven, stiekem had ik gehoopt dat de vooropgestelde 22 tot 38 kalenderdagen verwerkingstijd me uitstel van executie zouden brengen.

Niet dus. Integendeel. Nu er geen weg meer terug is, zit er maar één ding op; dat jaar van mijn leven gaan hebben aan de andere kant van de wereld!

And so it begins

Mijn verhaal begon enkele maanden geleden, in een kerk. Niet kunnen stoppen met wenen terwijl de kist en de foto van mijn vrolijk lachende tante pijnlijk duidelijk maakte hoe kort en kwetsbaar het leven is. Mijn tante zou op reis gaan, veel op reis gaan, eens ze met pensioen was. Kanker besliste daar anders over. En daar op dat moment, op zo’n oncomfortabele kerkstoel, realiseerde ik me dat ik niet wilde wachten tot mijn pensioen om te doen wat ik leuk vind. Het voelde als een verplichting tegenover mijn tante om meer in het hier en nu te leven, en dromen om te zetten in concrete plannen. Charlotte schreef hier trouwens ook een ongelofelijk mooi stuk over haar vader die ze moest achterlaten.
De eerste weken waren gemakkelijk. Ik ruilde mijn kantoorjob voor iets dynamischer, plande een paar nieuwe reizen en sprak vaker af met vrienden en familie.

Ik miste de kick van het beklimmen van de Chinese muur, het naar adem happen bij het zien van de zonsopgang boven Indonesische vulkanen, het Columbus-gevoel tijdens het verdwalen in Maya-ruïnes in Mexico.

Maar eens de zomer voorbij was, begon er iets te knagen. Ik miste de kick van het beklimmen van de Chinese muur, het naar adem happen bij het zien van de zonsopgang boven Indonesische vulkanen, het Columbus-gevoel tijdens het verdwalen in Maya-ruïnes in Mexico.
Gecombineerd met de nood aan een nieuwe uitdaging, zorgde dat ervoor dat ik al redelijk snel bij Australië uitkwam. Maar dat was wel écht ver en avontuurlijk.

Bovendien, mijn job en mijn appartement opzeggen ging er toch wel een beetje over? Het idee verdween naar de vuilbak.
Dat was echter buiten Maitre Gims gerekend, die me er met zijn le pire est de ne pas profiter du temps qui nous reste à vivre aan herinnerde wat ik mezelf die paar maanden eerder beloofd had. Schoorvoetend keerde ik op mijn stappen terug en viste Australië uit een vuilbak vol écht slechte ideeën.

Schoorvoetend keerde ik op mijn stappen terug en viste Australië uit een vuilbak vol écht slechte ideeën.

Een plan hoeft niet voor het maken van een wereldreis. Zin hebben, dat wel.

Een paar weken en een aantal mentale Maar wat als?-seizoenen later is mijn visum goedgekeurd en kan ik niet meer terug. Ik heb nog geen vliegtuigticket, mijn maag krimpt met een gemiddelde van drie keer per dag volledig in elkaar als ik me bedenk waar ik aan begonnen ben en de Netflix-serie The 72 most dangerous animals of Australia heeft me al een paar nachtmerries bezorgd. Maar ik heb er zoveel zin in. Zo ongelooflijk veel zin.

Ik mag dan misschien nog geen plan hebben, maar dat hoeft ook niet. Ik ga een heel jaar lang kunnen doen waar ik zin in heb. Geen verwachtingen, geen druk, geen stress. Uiteraard ga ik mijn vrienden en familie missen, ga ik afzien van de hitte en de muggenbeten, ga ik me alleen voelen en ga ik bang zijn van elke kikker die mijn pad kruist (waarvoor dank, Netflix). Maar daar kijk ik net naar uit. Dat leven vol hoogtes en laagtes dat zoveel intenser is dan comfortabel leven op de middenlijn.

Als je zelf nog aarzelt, of twijfelt tussen die mooie Honda of een jaar Australië, vraag jezelf dan af wat je in the long run het gelukkigst gaat maken (tip: die Honda kan je over een jaar ook nog kopen). Mocht dat nog niet voldoende zijn, snuister dan eens een avondje rond op blogs als deze. Die (vaak ook literaire) pareltjes hier geven je gegarandeerd kriebels. En eens je die hebt, ben je nog maar 38 minuten verwijderd van Australië…

Zin gekregen om een wereldreis te maken maar je durft nog niet helemaal? Lees zeker deze artikels.

Wil je graag ook je verhaal over je wereldreis kwijt?

Vorige maand schreef Eef ook al over het lachen, huilen en kotsen bij het boeken van een one-way ticket. Ze vertrekt binnenkort ook de wereld in. Zit jij nog met een ei? Heb je vragen? Wil je graag jouw verhaal kwijt? Soms Ook Heimwee wil graag een platform worden voor de mietjes, voor de twijfelaars, voor zij die kei graag willen maar nog niet helemaal durven. Misschien helpen de verhalen van Eef en Dieter jou wel de beslissing te nemen. Of wil je graag je eigen avonturen delen? Dat kan hier dus. Laat maar komen.

Nog inspiratie voor jouw wereldreis

• De elementen trotseren op de mooiste hiking trails in Amerika
• Welke reisverzekering neem je best voor het maken van een wereldreis?
• Vrijwilligerswerk in Zuid-Afrika: die keer bij Zazu in het Kruger Park 
• Wereldreis zoekt soloreiziger
• Het is eindelijk beslist: ik ga een wereldreis maken
• Lachen, huilen en kotsen bij het boeken van een one-way ticket
• Met mijn papa in m’n rugzak
• Op roadtrip vertrekken met de bestemming als verrassing en de kunst van het gelukkig worden door te reizen.
• Hoeveel kost een wereldreis?
• Column: Waarom in godsnaam op solo-wereldreis vertrekken? 4 mythes doorprikt.