Hij, bijna 3 maanden, eet, slaapt en weent. Zij, bijna 3 jaar, weent alleen als ze moet slapen of eten. Wij, oververmoeide en overmoedige ouders.
“Wat als we de daddycar nu eens volladen en een week naar zee gaan?” De auto perfect vullen bestaat niet, want de meeneemlijst is nooit eindig. Dan beland je als ouder -meestal na zo’n 5km- op het moment “ik ga op reis en ik vergeet…” De rit, nochtans perfect gepland, is altijd 10 minuten te lang. En dan moet de vakantie nog beginnen. Waarom doen we onszelf dat toch aan, lieve ouders?
Omdat er altijd wel een Coconut Beach is. Een soort safehaven voor ouders. Kindvriendelijke speeltuigen voor de driejarige, op wandelafstand van het appartement. Glazen (be)schermen tegen de wind, voor de driemaandige. Duvel tripel voor 4 eurots voor het papaatje. Aperol Spritz voor 6 eurots voor het mamaatje. Duur denk je, maar veiligheid en overzicht zijn nu eenmaal schaarse goederen in het leven van mamaas en papaas. Ideaal om dag 1 te eindigen. Na het inpakken, rijden en uitpakken, kan er wel een bezoek aan Coconut Beach vanaf. Het is gewoon de dijk oversteken.
“We gaan toch niet elke dag Coconut Beachen he,” zeggen mamaatje en papaatje al lachend tegen mekaar. “Dat is niet het soort opvoeding waar wij voor staan!” Hoongelach uit de toekomst.
Dag 2. We zijn aan zee. We gaan iets zee-erig doen. Logisch. Op het strand een zandkasteel bouwen. Lap, er is toch wel veel wind voor de driemaandige. Wandelen in de duinen. Na 100 meter is het toch wel vermoeiend voor de driejarige. Met de voeten in de zee. Ja, da’s wel leuk. En ook koud. En het flesje van de driemaandige is ondertussen ook koud. Een go-cart op de dijk huren. Driejarige rijdt zelf. Correctie. Hangt meer uit het wagentje dan erin. Hangt onze voeten uit. We gaan van ‘we huren hem wel meteen voor een uur’ naar ‘we zitten gelukkig bijna aan het minimum van 30 minuten.’
Zien we Coconut Beach al?
“Ja, nog een tripel hoptj’n en een Aperolletj’n, graag” “Morgen komen er vrienden, dan gaan we iets leuk doen.”
Dag 3. Er komen vrienden. We gaan iets leuk doen. “Allee, efkes dan”. Coconut Beach heeft genoeg appelsap voor alle kinderen. “En doe maar 2 Spritzj’ns en Hoptj’ns, we wouden de bar eens aan de vrienden tonen”
Papaatje beseft dat hij weinig zinvolle reistips gaat kunnen neerpennen voor de reisblog. Behalve misschien Coconut beach, onze favoriete deelgemeente van Knokke-Heist.
Dag 4. We nemen de kusttram naar Knokke-centrum. Snobs spotten. De kusttram is een ervaring. Het wachten erop een nare ervaring. We wandelen een klerenwinkel binnen. Papaatje met de driemaandige in de draagdoek. Mamaatje met een zak vol spullen de driejarige zo nodig mee wou, maar nooit worden gebruikt. De tak houdt ze wel heel de tijd in haar handen en iets te vaak tegen de mooi geëtaleerde dure kledij. De snobs spotten ons. Weg van hier. Snel naar een beachbar in Knokke-Centrum. De Duvel tripel Hop kost hier 4,50 eurots. Wat een afzetters. We missen Coconut Beach. De wandeling langs de dijk is in theorie romantisch, ons gezinnetje met 4. in de praktijk is de wandeling niet praktisch. Want ook elke interne verplaatsing in een reis vergeten we wel iets. De buggy bijvoorbeeld. Papaatjes schouderbladen kraken. Het opwaaiend zand plakt in mamaatjes bezweet en voorbeeldig met zonnecrème ingesmeerd gezicht. “We zijn er bijna,” zegt de driejarige vanop de krakende schouder. Bedoelt ze thuis of Coconut Beach. Is er nog een verschil?
Dag 5. U raadt het al. “En doe er maar een portie mixte bij.”
Dag 6. Papaatje beseft dat hij weinig zinvolle reistips gaat kunnen neerpennen voor de reisblog. Behalve misschien Coconut beach. Onze favoriete deelgemeente van Knokke-Heist. Als ultieme tip of als te vermijden. We zijn er nog niet uit. Misschien is de beste tip dat verwachtingen de wereld kapot maken, behalve de verwachting van babietjes. Probeer zo weinig te verwachten als kan en omarm het hier en nu. Dat was dit jaar Coconut Beach alom tegenwoordig in het hier en het nu. De driejarige vond het de beste vakantie ooit. Mamaatje en papaatje vonden hun draai met vier. En de driemaandige, die vond het allemaal prima, zolang er maar genoeg drank was.
Dag 7. We aanvaarden de realiteit. Mamaatje knikt hartverwarmend naar papaatje. “Een afsluitertje in Coconut beach kan geen kwaad.”
Moeten we echt overal proberen bij te zijn, als eerste, als authentieke? Iedereen is uniek, behalve ik, denkt papaatje. En hij drinkt van z’n duvel tripel hop. Zekerheid kan ook avontuurlijk zijn.
