Dat het drie jaar geleden is, herinnert Facebook mij bij het zoet ontwaken op een doordeweekse woensdag. De rest van de dag kan je mij op onbewaakte momenten betrappen op het staren naar een foto van toen. ‘Charel, ge straalt’ lees ik terug in een van de comments. Charel straalde inderdaad, denk ik dan. Want drie jaar geleden vertrok ook ik alleen op reis.
Die drie maanden drie jaar geleden rollen vaak nog over mijn lippen, want het waait in mijn hoofd sindsdien. De friste wind waait er en ik vertel er graag over om anderen ook aan te sporen om hetzelfde te doen: trek er alleen op uit. Dat mag ver en lang, dichtbij en kort, of een combinatie van dat alles.
Ik sta op het punt om een nieuwe trip te boeken, een kleintje ditmaal, tot het virus-dat-niet-genoemd-mag-worden er een elleboogdikke stok tussen steekt. Ik wil er nog eens even tussenuit en dat wil ik eigenlijk het liefst alleen. In mijn hoofd teken ik het decor, Google Maps steekt een handje toe. Ik wil ontwaken en mijn tenen in het zand steken, ik wil in slaap gewiegd worden door ruisende golven. Alleen. De hetze van elke dag doen mij weer verlangen naar mijn vier zelfverzonnen dogma’s van het solo-reizen. Maar waarom wil ik nu in godsnaam alleen op reis? Heb ik dan geen vrienden of geen tof lief? Is dat dan niet voor mensen die écht niet anders kunnen? Saaahaai en eenzaam? Nee gij. En hier wel waarom.
De kunst van het alleen zijn
Noem mij gerust een introverte extravert, even manisch als zwartgeblakerd. Als ik mijn verkeerde been over de bedrand zwier, helpt het zien van mensen onderweg naar het werk mijn gemoed er alweer bovenop. Ik lig graag onder een dekentje van warm gelach en verhalen, van anekdotes in de rij aan de bakker, van ditjes en hetgeen over den draad met de buren. Ik knuffel graag met mijn lief, wip met plezier binnen in ons ma haren hof en verzet al eens een litertje rosé met vriendinnen in de Central. Ik ben zeker en vast geen einzelgänger.
Net daarom was ik benieuwd naar het herontdekken van de kunst van het alleen-zijn. Als kind kon ik uren spelen met twee stokjes in het zand, zonder mij af te vragen of dat misschien raar was en wat de rest intussen aan het doen was. Elk jaar op 27 september lijkt dat onbezorgde meisje steeds verder weg, stilaan opgeslokt door een overvolle agenda aan sociale leutigheden. Het alleen-zijn wordt nu eenmaal niet snel met stip ingepland in een voorbijrazende week. En dus wou ik leren hoe het weer voelt om me te amuseren, zonder de nooit-aflatende input van anderen. Waar heb ik zin in? Wat laat ik links en waar ga ik naar rechts? De letterlijke pauze om gedachten op een rijtje te zetten, al betekent dat een hele dag in een hangmat naar de horizon turen.
De kracht van de wanhoop
Ik was nog geen week alleen weg van huis, of oude demonen kwamen aan mijn solo travellers spirit, die ik met veel poeha had aangekondigd op menig sociaal kanaal, knagen en knauwen. Ik voelde mij heel alleen. Als een rauwe steak werd ik voor mijn vertrek ingepeperd met goedbedoelde adviezen: Maar nee gij, ge gaat nooit alleen zijn! Ge komt kei veel mensen tegen! Dit wordt echt dé max, elke dag feesten! Zeg uhm, niet met een nieuw Noors lief beginnen en in Bali gaan wonen hé! Dat laatste was overigens de grootste bezorgdheid van ons moeder, die haar blauwogige dochter met een klein hart zag vertrekken.
En daar zat ik dan, in mijn hostel in Bangkok, alleengezeten op het bovenste stapelbed. Want dat had het kleine meisje in mij onmiddellijk gekozen. Geen Noorse basten of troep verse, blitse vrienden te bespeuren. Enne, hoe begint ge daar dan aan, al die mensen leren kennen? De drempel was groter dan ik getekend had in het decor van mijn wondere solo avontuur. Het was de vierde avond op rij en ik had nog met geen mens gesproken, behalve dan die mij vanuit het vierkantige kadertje van mijn telefoon bemoedigende woorden toespraken.
Ik voelde mij pierenklein en oninteressant, als een gulp onverwachte gal kwamen al mijn onzekerheden naar boven. Wat doe ik hier? Tot ik plots besefte dat ik niet de enige was die wat wanhopig rond zich uitkeek. En toen ontmoette ik Ricarda.
De warmte van ontmoetingen
Stiekem had ik wel een oplader bij, maar toch vroeg ik aan het vrolijke-lijkende meisje met krullen naast me of ze misschien eentje op zak had. Ze heette Ricarda en vroeg al snel: so, are you travelling solo as well? Samen aarzelden we de drempel over en leerde ik dat ik niet ‘alleen’ was. Niet enkel fysiek, maar het zou mij al snel duidelijk worden dat wie je ontmoet op soloreis, dezelfde snaren bespeelt als jijzelf. Met hopen zijn we, de zoekers naar dat iets meer, teensletsen stevig in de aarde gedrukt en blikken op oneindig. Hongerig naar mensen ontmoeten, andere werelden en een je m’en foutisme waar menig pastoor van zou wegkijken.
Slingerend door Thailand, Vietnam en Cambodja kwam ik stuk voor stuk wereldbazen tegen.
Afraz uit Pakistan liet zijn gsm vallen uit de tuktuk op weg naar Angkor Wat en bleef de rest van de dag zeuren voor selfies. Twee jaar later werd ik plechtig uitgenodigd op zijn huwelijk in Islamabad. Met Alvaro uit Valencia keek ik naar de laatste sterrenhemel van Vietnam in Hanoi, terwijl we dansend rond de schoorsteen door Pure Shores zwommen. Nog steeds spreken we minstens twee keer per jaar af in een stad die onze hangmat wil zijn. Lucille maakte een veilige kom voor mij in haar bed een boomhut op Koh Ta Kiev, het eiland in Cambodja waar iedereen ooit geweest moet zijn, toen er een vuistgrote spin zich in het mijne genesteld had. Steph wijdde mij in in de wondere wereld van de digital nomads en dubieuze paddestoelen, terwijl we het samen uitgilden van de knisperende kakkerlakken in de badkamer van onze strandhut. Vorig jaar gingen we samen headbangen bij Clutch in de AB.
Sommigen kende ik enkele uren, anderen zelfs weken aan een stuk. En toch praatten we over dingen die de collega naast mij van maandag tot vrijdag zelfs niet van mij weet. Open harten die op hetzelfde ritme bonzen, elk met hun eigen melodie. Als er iets is wat ik van alles en iedereen onthoud: we zitten in dezelfde shit en stampen er allemaal met hartelust het grootste feest in.
De deugd van niks-moet en alles-kan
Het voordeel van mensen tegenkomen die ook maar wat rond tjolen, is dat de verwachtingen nihilnulnoppes zijn. Afgesproken om naar dat strandfeest te gaan en per ongeluk toch alleen bij de zonsondergang blijven hangen? Prima. Samen ontbijten? Sure, misschien als ik tegen 11h uit mijn jetlagnest kruip. Jullie trekken allemaal naar Koh Tao nu? Goh, ik heb misschien meer zin in Koh Phangan. En weg zijt ge. Niet treuzelen, niet wachten, gewoon alles doen. Ik leerde weer om dat kleine jong in mij haar goesting te geven. Scha en schande, maar ik heb geen tempel bezocht, geen berg beklommen en geen culinaire hotspots geproefd. Ik heb drie volle maanden lang elke minuut voor mezelf genomen. En dat, mijn beste, pakken ze mij nooit meer af.
Twijfel je nog?
Dat het misschien niet voor iedereen als een aanlokkelijk iets lijkt, dat kan ik gerust volgen. Al is het maar uit koppigheid om de hipstertrend van het soloreizen niet te volgen of omdat ge er gewoon geen nood aan hebt. Maar als er toch een klein kind in u roept ikwildaookweleensproberen, stop dan maar met twijfelen. Of erger, excuses bedenken waarom ge het niet zou doen.
Het hoeft niet ver, het hoeft niet lang, maar zo een keertje enkel jezelf en wat propere onderbroeken inpakken, is misschien het mooiste cadeau dat je jezelf kan geven. Want het brengt frisse wind in je leven. En misschien ga je dan ook wel menig caféverhaal beginnen met: awel, toen ik alleen weg was. Toen.
Meer lezen over avonturen in Zuid-Oost Azië
Everywhere you go-hoo, people want to kno-hoow
Who you ah-aare
And where you come from
So we tell them.
