La Cabane: een pitstop in de ratrace

Aan een rabiaat hondenliefhebber vragen of hij van katten houdt is zoals een garnalen vissende zeebonk uitnodigen voor een boottocht in de Ardennen. Gelukkig ben ik een dierenliefhebber met een breed smaakpalet die even graag gemzen en beren als forellen en koraalvissen op de barbecue lust. (Grapje, ik stort jaarlijks aan WWF.). Wanneer de zee echter te nat en te luid is, kan je me vinden in het stille microgebergte van België voor een sessie #cabinporn. In de bossen rond La Roche staat mijn favoriete blokhut: La Cabane.

Eerst is er de lange klim door het bos naar boven, waar de boshut tussen de sparren verstoppertje speelt. Wie geen vierwielaandrijving heeft, draagt noodgedwongen zijn spullen één voor één naar boven. Nee, er is geen kabelbaan of après-ski-bar te vinden. Maar de eenvoudige blokhut van gelakt grenenhout heeft een ruim terras om de zon en de maan in een trage tango van plaats te zien wisselen.

Door een jaar van herbronnen en het kleine leren appreciëren, wil ik jou laten proeven van hoe duurzaam reizen in eigen land ook kan. Waarom vechten voor je strandstoel op een warme all-in als je een pitstop uit de ratrace kan maken tussen Belgische spar en smeulend kool. Ik reken er op dat we volgend jaar massaal bewuster gaan reizen.

Overnachten in een verborgen blokhut in de Ardennen

De oorspronkelijke bewoonster ligt uitgestrooid onder de kleine eik aan het einde van de tuin, maar daar zie je niets meer van, echt waar. Vandaag is de blokhut in handen van Jan, een man met een genereus gezicht die enkele bomen omhakte om het bos weer open te maken voor nieuwe bewoners. De tuin loopt zacht af naar beneden, waar de eekhoorns in enkele sparren wonen. Jan heeft enkele boomstammen tot planken verzaagd en er een lange tafel van getimmerd, zoals in de boerenbruiloft van Bruegel. De tafel begint bij de grond en loopt als een catwalk het bos in. Iedereen wil een keer paraderen voor een publiek van eekhoorns, vleermuizen en spuugbeestjes.

Ik kom hier al sinds mijn zestien, toen ik een nacht op een zeil in openlucht sliep om mijn sterrenbeeld te zoeken. Ik telde zeven vallende sterren. Dankzij Jan keerden we bijna jaarlijks naar de blokhut terug om de Ardennen te verkennen. Ik herinner mij de vele microfeestjes in de microhut in het microgebergte van België.

cabin porn belgie overnachten in unieke chalet la roche

Er was een jaar waarin we verhit Risk speelden (Rusland won van Amerika met de hulp van Oceanië) en we niet doorhadden dat de vlammen van een gesmolten kaars aan de houten muren van de hut likten. Als een bende wildemannen en wildevrouwen renden we kriskras door de kleine hut op zoek naar water om de brand te blussen. Ik herinner mij dat we van Jan toen een jaartje niet meer mochten komen.

Slow travel, bewust reizen en onthaasten tijdens je vakantie in België

Vandaag schrijven dokters aan overspannen stadsbewoners een bosbad voor. Op vrije momenten troost ik mij met de website CabinPorn met daarop een eindeloze stroom aan foto’s van idyllische blokhutten in wat de ware wildernis lijkt, voor de salontafel en de digibeet gebundeld in het boek “Cabin Porn: Inspiration for Your Quiet Place Somewhere”. Ik moet daarbij denken aan Henry David Thoreau die aan de oevers van het rustieke Walden Pond in Concord, Massachusetts, een klassieke blokhut bouwde en er twee jaar aan zijn boek ‘Walden’ (1854) schreef, over diens (ecologische) zoektocht naar een bewust leven in harmonie met de natuur. Het volgende citaat is inmiddels voor velen een lijfspreuk geworden:

“Ik ging de bossen in omdat ik bewust wilde leven, om me alleen met het wezenlijke bezig te houden en te onderzoeken of ik niet kon leren wat het leven me moest leren, zodat ik niet op mijn sterfbed zou moeten ontdekken dat ik niet geleefd had. Ik wenste niet te leven wat niet het leven was, leven is zo kostbaar; ook wilde ik me niet overgeven aan berusting, tenzij dat noodzakelijk was. Ik wilde het leven diep doorleven en alle merg eruit zuigen, om zo dapper en spartaans te leven dat ik alles wat niet het leven was kon verdrijven […]”

La Cabane is mijn pitstop in de ratrace. Een verblijf hier voelt aan als kamperen, zo zonder wifi, met twee gaslampen en aan het eind van je weekendje weg slechts een half uurtje elektriciteit dankzij de dieselgenerator om te stofzuigen. Dapper en spartaans leven dus. Gelukkig is er warm stromend water om de bosgrond en het sterrenstof van ons af te spoelen. Ik geef toe, in de hut leef ik bewust en houd ik me enkel met het wezenlijke bezig. Zoals een kip op een stok prikken voor boven een klein vuur in het donkere bos en dan de buikpijn achteraf. Ik heb nog honderden dingen op honderden stokken geprikt bij een vuur dat honderden keren van gezicht veranderde en realiseerde me dat ik probeerde om zo hard mogelijk het merg uit het leven te zuigen. Of de wijn uit de fles.

Back to basics kamperen

Het is heel eenvoudig om dennenappels, uien en appelsienen in het vuur te roosteren, maar je moet er de tijd voor nemen. Daarna stoken we de kampvuren onnodig hoog op, gewoon om te bewijzen dat we het nog kunnen, en knutselen we als holbewoners fakkels en boomhutten. Wellicht ben ik een soort moderne holbewoner verslaafd aan zilverpapier en lampolie. Je kan in je uppie een jaar in Australië gaan backpacken, op een machtige klif in de Faeröer eilanden pronken of slow travellen op Flores, het meest afgelegen eiland op de Azoren, maar weet dat het grootste avontuur ook achter een boom in België kan beginnen.

Herinneringen aan La Cabane

Ik herinner mij een winterduik in de rivier bij Maboge en de sterkedrank om weer warm te worden en de hartkloppingen achteraf, alsof er een paard in mijn borst zich een weg naar buiten wilde stampen. Ik herinner mij iemand die zo dronken werd dat we dachten hem onder de douche te kunnen ontnuchteren, ik ben er niet trots op. Ik herinner mij de downward facing dog op het zonneterras en een child pose in de sofa bij de potkachel.

Bij elk bezoek aan La Cabane word ik tien jaar jonger. Er rukken stormen aan het dak die eeuwenlang lijken te duren en er zijn hittegolven die onze kano of kajak kopje-onder dwingen. Ik durf te wedden dat La Cabane meer dan vier windstreken telt met minstens evenveel wandelingen naar nergens en overal. Meermaals loop ik verloren, maar een zwerftocht is mijn ideale vakantie.

Ik heb iets met de eenvoudige architectuur van hutten. Slanke A-frames, bonkige blokken en boomhutten op hoge poten. Meer dan tien jaar geleden beleefde ik magische nachten langs verlaten boshutten aan de Semois, maar evengoed verlies ik mijn hart in de berghutten van de Alpen. In gedachten ben ik er nu opnieuw. In gedachten sta ik in een bos zonder naam en zonder faam naast een eenvoudige blokhut en ben ik stad weer even vergeten. In een bos maak ik de grootste wereldreizen.

Iedereen zou een keer zoals Thoreau het merg uit zijn leven moeten zuigen in een eenvoudige blokhut. Ik kan je de weg wijzen naar La Cabane dat met zijn drie kamers ruimte biedt aan zeven personen, op tien minuten rijden van het bekende La-Roche-en-Ardenne, om je zilverpapier en lampolie in te slaan. Hoe je jouw plaatsje kan claimen in de hut lees je hier.

Eerst verschenen op: 26 juli 2020