Last van travel blues? Ik ook. Lees mijn nieuwjaarsbrief die ik schreef in Engeland na een jaar wereldreizen.
De vetbuikjes komen weer van onder onze t-shirts piepen, verse vakantiedagen zijn opnieuw minutieus tussen de verlof- en brugdagen in gepuzzeld en voornemens worden naar jaarlijks cliché en masse aan elkaar voorgelogen. Het vuurwerk is op, de kop is er af, we zijn weer vertrokken.
Ik presenteer u trots: 2017. Ze gaat toch al serieus uit haar pijp mogen komen om gruwelijker te doen dan haar 1 jaar oudere broertje. Et c’est parti! Met de travel blues op kop.
Tussen kerst en nieuw ging ik met broerschoon mama opzoeken in Zuid-Engeland. Vluchten voor de kerstballenkitsch en Vlaamsche familiale schranspartijen.
Feestdagen zijn al langer niet echt op mijn lijf geschreven, al was het feestje huize De Pauw senior zeker reuzegezellig. Maar kerstavond zelf spendeerde ik bijvoorbeeld in de pas opgedoekte lonely hearts club met een collega met groot teddy-bear gehalte in het Fonduehuizeken van Leuven. Op de garçon gedresseerd met kerstmuts na, geen greintje kerstkitsch te bespeuren. Prima. En op kerstdag wandelde ik rond de klok van 8h nog met een naar looksaus meurende pita kebab in de motregen door de Antwerpse Driekoningenstraat. Tijd om andere oorden op te zoeken dus.
Hop naar West Sussex, richting Bognor-Regis aan de kust in het centrale zuiden van het Verenigd Koninkrijk. Een dikke twee uur naar Duinkerken, twee uur op de boot en dan nog eens drie uur naar Aldwick rijden. Je bent dus wel even onderweg, maar voor verre mama’s in Brexit-landen hebben we dat graag over. Nu de paspoortcontroles nog niet te fel verscherpt zijn moeten we er van profiteren, hein! De gezinshereniging na enkele maanden pauze loopt elke keer weer even vanzelfsprekend. Al was ik ditmaal stiller dan andere edities, waardoor de moeder al gauw gaat denken dat er iets mis met me is. En na een dikke wandeling in de magnifieke Wetlands van Pagham zat ik precies nog meer met mijn gedachten in de ijle Engelse wind verscholen.
Trouwens, een absolute aanrader voor wandelaars. West Sussex en Hampshire hebben heul veul schone wandelroutes. In de traditionele British villages die achter elke andere heuvelrug geniepig verscholen liggen vind je gemakkelijk een Airbnb of hotelletje. Stapschoenen aan en de natuur in. Uitwaaien aan de kust in Bognor Regis, shoppen in Portsmouth of Chichester, Downtown Abbey achterna op Highclere Castle of persoonlijke favoriet Arundel.
Travel blues en knaagdieren
Maar mijn gedachten zaten ergens anders. Misschien even black screen door een harde reset in m’n kop. Er viel wel weer wat te processen. Ik ben al bijna een volledig jaar terug van wereldreis en de tijd tikt maar door en door. Ik ben intussen flink geacclimatiseerd aan fast forward België, files, friet, regen en werken. Dat heeft me een tijdje geduurd maar lijkt nu wonderwel te lukken.
Die travel blues zijn bijna weggeëbd, maar wordt stilletjes vervangen door een nieuw knaagdiertje in m’n buik op zoek naar een nieuwe travel high. Eentje dat zachtjes groeit en piept van “Wanneer zijn we weer weg?”. En dat beestje wordt met de dag groter en luider. Dan verstop ik mijn kop weleens in de lucht en denk ik aan de ene grote ‘les’ die ik geleerd heb tijdens mijn gap-year. Iets wat ik echt graag luid en duidelijk deel met iedereen die in het zelfde fortuinlijke schuitje zit als mezelf: ‘Wees verdomme blij in the moment, elke dag opnieuw, met wie je zelf bent en wat je hier en nu hebt.’
Klinkt even stom als hashtag #wanderlust of eender welke andere motivational quote en leunt ook verdacht dicht tegen de yolo-state-of-mind aan, I know. Maar ik bedenk het mezelf toch elke ochtend als ik in de spiegel kijk. En zeg het luidop als het even bergaf met me gaat.
En voel jij dat je zelf aan een afdaling buiten categorie – al dan niet inclusief knaagmonsters in uw maag – bezig bent, verander dan iets. Jezelf, je omgeving, je werk, je kledij, je kamerindeling of je eetgedrag. Maar luister niet naar hardnekkige verwachtingen van je bent nu 30 en je moet nu dit of dat. Verstop je niet achter generatie patronen en maatschappelijke tradities.
En weet ge wat daar ongelofelijk goed bij helpt? Inderdaad, op reis gaan. Uit uw comfortzone. Alleen of met uw soulmate, dat moet je zelf dan maar beslissen. Alles kan. Niet gaan lopen van je problemen hier zoals er vele dan beweren, maar op weg naar gelukkig zijn in ‘t moment. En dan valt alles vanzelf wel op z’n pootjes. Ik mag dat zeggen, ik spring elke dag met een glimlach op de fiets naar het werk. 31 jaar en geen spaarcenten op mijn rekening, geen baby’s op mijn tijdslijn en geen huis in mijn bezit. En toch gelukkig, stel je voor.
Een nieuw jaar dus. 2017. Mijn voornemens?
Mijn beste vriend onderdak geven omdat hij net besloten heeft zijn leven op z’n kop te zetten. En hem – met pijn in het hart – aanmoedigen om naar Mauritius te verhuizen als dat is wat hij wil doen. Nog meer mensen stiekem pushen om van de wipplank te springen. Aandachtiger zijn bij verre mama’s. Mensen helpen zonder daar verder vragen bij te stellen of iets in ruil te verwachten. Soms Ook Heimwee nog een tikkeltje professioneler maken (ik hoop dat Bram mee leest). Beter worden met mijn Sony in m’n handen. Landen bezoeken waar ik altijd al van droomde, dichtbij en ver weg. Warm en koud. Meer samenwerkingen aangaan om dit verhaal te versterken.
Zo staan alvast Lapland, IJsland en een verrassingsweekend op het menu in januari en februari. Met ontzettend mooie mensen, zot veel zin in. Voor eens en voor altijd komaf maken met dat poollicht.
2017, ik ben klaar voor u. Dat je er eentje mag zijn van veel hellingen bergop, fel vuurwerk en zware sneeuwstormen. Dat de lonely hearts club gesloten mag blijven en de knaagbeestjes mij nog elke dag mogen herinneren aan hoe schoon de wereld wel niet is. Ook al proberen ze precies ons die gedachte elke dag te ontnemen. 2017, op u. Et c’est parti.
Uw kapoen,
Yannick
Vrijdag 6 januari 2017
