Het is 22u45 en we hebben weer te vroeg gepiekt. Terwijl mijn matekes kapot in bed liggen (in slaap gevallen tijdens een YouTube-marathon), overpeins ik de zomerdag van mijn jeugdig leven. Een duvel op 7 seconden binnengespeeld tijdens een concert, na de middag in de lokale biertjes en de piscina gedoken, fastfood geschrokt op een onconventioneel vroeg uur en er de hele dag modebewust bijgelopen.

Ik met witte sokken, dat is hip. Mijn BFF met een fluo-croptop en mijn maatje met een ironische training van een Oostblokland. Het lijkt alsof mijn leeftijd gehalveerd is en ik met nieuwe vrienden op Ibiza zit. Niets is minder waar, ik zit met mijn kinderen Joske (5) en Gust (2) in Durbuy. Een reconstructie van een waanzinnige dag.

J’aime Durbuy, c’est dans la Wallonie

Clichés zijn als regenbuien, je wilt ze vermijden, maar deze zomer is dat best moeilijk. Durbuy, het kleinste stadje van België (cliché #1) heeft een gigantische aantrekkingskracht. Niet enkel voor toeristen en Marc Coucke (cliché #2), die van ‘ons plezier zijn succes maakt,’ maar ook voor invloedrijke bloggers als onszelf. Met succes zou ik zeggen, want de lokroep van Durbuy Green Fields is moeilijk te weerstaan. Het is een metafoor voor Durbuy zelf: alle troeven van één gebied op wandelafstand en op lieflijke wijze gebundeld. Tijdens de heenrit – er werd al duchtig gepowernapped – reed ik down Memory Lane, ik passeerde wat vroeger hotel Le Renard was, vaste uitvalsbasis van ons voorbereidend voetbalweekend. Ik herinner me die ene keer dat een ploeggenoot rond de eeuwwisseling in de Ourthe kakte. Zou de Ourthe 21 jaar later wraak hebben genomen op de onfortuinlijke mensheid? Wat ik maar zeggen wil, ik denk dat iedereen wel herinneringen heeft aan Durbuy, het Mekka voor de binnenlandse toerist. Voor het derde cliché lees je de tussentitel nog eens. J’aime j’aime Durbuy.

Clichés zijn als regenbuien, je wil ze vermijden, maar deze zomer is dat best moeilijk.

Green Fields Durbuy draait rond beleving, en de moderne versie van loungemuziek

Durbuy Green Fields is een soort langdurig popup-liefdeskind van Tomorrowland en Landal: een verzorgd glamping domein met genoeg hedendaagse activiteiten (padel, yoga, lekker eten, selfies nemen aan het zwembad,…) dat je makkelijk enkele dagen op 2km nààst de kleinste stad van België kunt vertoeven, zonder het klassieke stadscentrum te betreden. Wij zullen de volgende ochtend naar de binnenspeeltuin op wandelafstand gaan. Handig en goedkoop voor de papa, leuk voor de kinderen, een gouden combinatie.

Het is vakantie, dus dan mogen we even lui zijn: ik zou graag iets willen schrijven over De Beleving, want daar draait het allemaal om, ik denk dat de website een mooi beeld van die Beleving weergeeft. Getuige hiervan is de meanderende entree naar het domein: zeepbellenmachine, doorwandelprieel met exotische flora en de moderne versie van loungemuziek. Ik zou een gok wagen voor het genre, maar dan val ik meteen door de mand der leeftijd.

De jongerencamping die er ook voor families is en omgekeerd 

Heel even heb ik het gevoel dat ik niet op mijn plaats ben met mijn twee jonge kinders. De dame aan het onthaal (heet dat geen hospitality manager tegenwoordig?), in vlot Nederlands, vertelt enthousiast over de optredens en DJ’s die des avonds op de bühne komen. Ze eindigt met de schoorvoetende mededeling dat de muziek wel gedaan is om 23u, want er zijn ook families met kinderen op de camping… Enfin, zoals u dus. We moeten er beiden hard om lachen, ik ben vooral blij dat ze mij initieel als een feestend figuur aanschouwt. Ik verklap al één ding: die mix van families en jonge snaken op dezelfde camping, dat werkt. Vraag me niet hoe of waarom, maar het werkt.

Ik verklap al één ding: die mix van families en jonge snaken op dezelfde camping, dat werkt. Vraag me niet hoe of waarom, maar het werkt.

“Geef een kind water en het is gelukkig”

Dat is een uitspraak van onze grootmoeder zaliger – ik betrek er graag nog een generatie bij. Om even helemaal woke te zijn, nuanceer ik graag ten tijde van de grote zondvloed: geef een kind water in een gecontroleerde vrijetijdsomgeving en het zal zeker gelukkig staan op een insta-beeld. Het zwembad, podium, restaurant/café zijn organisch aan mekaar geweven door het terras en vormen het kloppend hart van het domein. We hebben geluk met het weer. Als we toekomen schijnt de zon. Heel even twijfel ik om het zwembad in te duiken, ik ben de voorbije 5 jaar immers vergeten te fitnessen, crossfitten en andere bouwwerken aan mijn kapelletje uit te voeren. Gelukkig breekt nood wet: Jos en Gust kunnen nog niet zwemmen, dus ik moet er wel in met mijn aftands kapelletje. Dat wordt meteen beloond, al is het maar door mezelf, met een plaatselijk drankje. Ok, ik koop zelf een Orval, maar wordt prompt door de enthousiaste medewerkster beloond met een compliment dat ik goede smaak heb. Onder mijn zonverbrande huid bloos ik. Ik denk aan mijn vrouw die ondertussen geld verdient terwijl ik het uitgeef. 

Kamperen in Durbuy is dobberen op het ritme van het leven

We dobberen rustig verder op het tij van de moderne loungemuziek, de kinderen blij, ik blij. We trekken ons even terug in onze Cocoon-tent, een fameus tentje waarvan ik 18 jaar geleden het bestaan ervan in België niet zou durven dromen. Een dubbel bed, een stapelbed, een frigo en een voordeur met sleutel. Net genoeg comfort voor de vermoeide huisvader. Toiletten bevinden zich in een aparte unit. Net genoeg uitdaging voor de vermoeide huisvader die net met zindelijkheidstraining van de jongste begonnen is. 

Terwijl de donderwolken leeglopen, raakt onze maag gevuld.

Ik heb geen idee hoe de rest van de avond er gaat uit zien. Ik weet wel dat de kinderen niet hangry mogen worden. We reppen ons samen met een gigantische wolkbreuk naar het restaurantje. Ik bestel balletjes in tomatensaus, vol-au-vent en spaghetti onder het motto: waarom kiezen? Terwijl de donderwolken leeglopen, raakt onze maag gevuld. Restaurant op wandelafstand, dat is altijd goed. We zijn klaar voor de avond. Hey kijk, een optreden van Le Manou op het podium. Ik weet niet met wie ik Le Manou moet vergelijken, maar Jozefien vind het geweldig om meisjes op een podium te zien dansen. Gust ziet vooral een indrukwekkende lichtshow en ik de kans om een duveltje te bestellen. De aandachtsboog van de kinderen verzwakt, het is daarmee, lieve lezers, dat ik tijdens een optreden een duvel ad fundum heb gedronken. U begrijpt dat.

Nachtelijke mijmeringen: de familiecamping of de feestende jongeling?

Onze tijd om te gaan is gekomen en onderweg naar onze tent met voordeur maant een clown ons aan om nog even mee naar het podium te gaan. Klopt, tussen het optreden en de DJ is er nog een clown-act voor de kleinsten, ik vind het bizar, maar het werkt, de kinderen lachen zich een wolkbreuk.

Ik leg de kinderen in het dubbelbed en samen kijken we nog enkele youtube-filmpjes terwijl de DJ op de achtergrond aan de arbeid is. Als kinderen eindelijk uitgeteld in slaap vallen, zet ik me op het bankje voor de tent. Ik heb een fles wijn bij en een campingbeker. Ik kan formeel besluiten: een popupglamping met Tomorrowland-allures is toegankelijk voor gezinnen. Of je kan het anders bekijken: op deze familiecamping komt ook de feestende jongeling aan de trekken. De ideale bestemming voor beiden.